Aan de Spaanse Costa zijn alle tranen zout

Sinds we in Spanje zijn valt er weinig meer te zeggen en post ik dus ook amper. Geen idee wie er nog meeleest maar dat maakt niet uit.

We komen hier al bijna 10 jaar, dus het voelt hier altijd een beetje als een beter thuiskomen. Maar wat doen we hier dan, en waarom altijd in Calella?

Het begon met het Be Prog! My Friend. festival in Barcelona, in 2016 alweer. Die line-up konden we niet laten schieten. Ik was vroeger op vakantie geweest in Calella, daar was het chill en het heeft een goede treinverbinding met Barcelona. Prima, doen we dat.

Dit beviel zo dat we dit hebben volgehouden tot het festival een aantal jaar geleden tot een einde kwam. Oh jee, en nu?

We hebben wel eens gekeken naar andere landen, maar als je van zon houdt en niet in elkaar geslagen of bespuugd wil worden als je je handen vasthoudt of je als trans persoon zorg nodig hebt, blijft de keuze ook binnen Europa beperkt. Daarnaast kenden we alles hier al en zijn we ontzettend lui. Never change a winning team. Maar wat maakt dit dan zo'n winnaar voor ons?

Spanjaarden geven geen neuk. We spenderen de laatste jaren op het naaktstrand. Iets waar veel mensen verrast op reageren als ik het vertel - naakte tranny, wow! Dat je dat durft! Zo bijzonder en dapper! Slay!!!

De mensen hier vinden het niet interessant. Sowieso zijn het vooral oudjes op het strand, die geven nergens wat om. Beetje zoals de oudjes in de Nederlandse sauna's, maar dan nog onverschilliger. Waar de jongere mensen in deze sauna's nog wel eens boze blikken willen werpen, boeit het ze hier evenmin iets. Fantastisch.

Zij willen hetzelfde als wij: rust. En dat biedt dit naaktstrand zeker. Ingesloten tussen twee rotspartijen (niet rolstoeltoegankelijk) ligt een idyllisch strandje met wat rotsen, zowel boven als onder water. Geen jengelende kinderen of JBL-jugend. Gewoon saaie mensen die een beetje willen zonnen en lezen. En af en toe LSD doen. Zeker tijdens de siësta is er bijna niemand. Ideaal dus.

Natuurlijk tref je hier soms ook rare dingen, zoals de man die een paringsdans deed met de zee of een dwerg met een duivenleger, maar dat is overal. Denk ik. Voornaamste is dat we ons hier veilig voelen.

Op het naaktstrand is toch een saamhorigheidsgevoel. Je bent immers samen aan het afwijken van de norm op je eigen plekje. Resultaat: iedereen laat elkaar met rust maar is wel vriendelijk, en het strand is nog schoner dan het normie-strand. Ideaal.

Toevallig was gister de eerste keer in lange tijd dat iemand echt mijn lichaam zat te bestuderen - hell, tijdens de LSD trip en de dagen erna was ik alweer vergeten dat ik tranny ben. Maar de bankleren mensen de laatste dagen konden hun ogen niet van mij af houden. Toen het wijfje van het paartje Geert met een Twents accent vertelde "je kan beter hier zijn als daar", viel mijn verwondering weg. Nederlanders hebben een vreemde bemoeizucht, en de Johma-vrouw was daarin niet anders. Je kan dan wel "be here now" op z'n Johma zeggen, mijn ogen zitten toch echt elders op mijn lijf.

Die bemoeizucht lijkt te ontbreken hier. Ook op straat, waar een groot deel van het leven zich lijkt af te spelen. Al lopen we over een volle winkelstraat, de boulevard met palmbomen of een druk plein, niemand lijkt op te kijken wanneer we hand in hand lopen. In Eindhoven doen we dat allang niet meer. Bespuugd en uitgescholden worden is niet mijn hobby. Want ondanks dat de macho's in grote getale aanwezig waren op Sonar, onder de niet-Sonarpopulatie valt dat heel erg mee. Dat valt over Eindhoven centrum niet te zeggen.

Het is die veiligheid die we allebei prettig vinden. Geert vanuit zijn sociale angst, ik vanuit mijn PTSS. Mooie bijkomstigheid is dat men hier ook niet racistisch tegen mij doet - tot dusver de enige plek waar ik dit kan ervaren. Heerlijk om gewoon te verdwijnen in de mensen.

Of in de golven. Want dat is toch de grootste reden om hier te zijn. De dagbesteding voor onze kapotte zielen.

Onze dagen zien er dus grotendeels hetzelfde uit door de jaren heen. We worden wakker, ik ga bijvoorbeeld hardlopen (nu niet natuurlijk, helaas) of trainen, Geert leest ondertussen wat en smeert wat broodjes en we gaan richting het naaktstrand om daar de hele dag te bakken als bacon tot de zon achter de bergen verdwijnt.

De laatste dagen hadden we het geluk dat de zee onstuimig was, en we veel konden spelen in de golven. Zoveel gratis scrub hebben we nog nooit gehad. Geert is als een dolfijn zo zacht!

Tussen het zwemmen door klim ik graag op de rotsen. De warme stenen tegen mijn rug en de zon op mijn buik maken mij tot de warmste hamburger, en het geruis van de golven overstemt dat van mijn hoofd. Zeker tijdens en in de dagen na een trip kan ik hier veel tijd doorbrengen en kom ik vaak tot belangrijke inzichten. Die ik vervolgens weer vergeet. Bijzaak.

En anders lezen we wel. Ik ben nu aan mijn derde boek van Paul Verhaeghe bezig sinds we in Spanje zijn, Geert leest op aanraden van vriend Walter de biografie van Cher - verrassend goed en boeiend! Ik heb Geert nooit zo snel door een boek heen zien gaan, maar als Cher uberfan kan dat natuurlijk niet anders.

Wanneer de informatiedichtheid van daddy Verhaeghe me teveel wordt, pak ik mijn duivenmasker en prijs ik me gelukkig dat Geert in mijn stupiditeit meegaat en er foto's van maakt.

En dan weer de zee in. Zo kabbelt die cyclus, net als de golven, de hele dag, de hele vakantie door.

En dan soms toch een festival tussendoor (heb ik al gezegd dat ik van Max hou?), of een concert van Steven Wilson (dat ik van hem hou weet iedereen). Of allebei.

Zo zullen we ongetwijfeld ook onze laatste dagen hier spenderen vandaag en morgen. Hetzij met een vleugje weemoed met het "normale" leven in het vooruitzicht, waarin ik nu al de muren van uitzichtloosheid op me af voel komen. De stress hiervan, en nog van de confrontatie met de primaten en het feit dat ik niet lijk te functioneren in een omgeving die meer dan 3 mensen bevat, uit zich nu al in zenuwpijn en een stijve rug. Poseidon beukt me zo wel weer los.

Des te fijner om me nu het nog kan te richten op de zon, zee, en mijn extreem gladde echtgenoot die ondertussen bestaat uit 80% zeewater, 10% zonnebrandcrème en 10% zand. Is het vreemdgaan als je man gedurende je huwelijk van samenstelling verandert? Asking for a friend.