Benjamin in de genotstrot
Nieuwe dag, nieuwe kansen! Maar wederom niet voor het strand, want het was nogal bewolkt vandaag. In plaats daarvan ging ik met mijn Haagse vriend en nog wat anderen naar de grotten in de bergen. Toch fijn dat mensen hier een auto hebben gehuurd - en dat ik tegenwoordig geen moeite meer heb met schakelen. Plannen zijn er om weg te gooien.
Na een korte maar adembenemend steile rit omhoog (inclusief mooi symbool) kwamen we aan bij de Pozalagua Cuevas. Niemand van ons was voorbereid op wat we daar te zien kregen. Zulke rare mineraalformaties heb ik nog nooit gezien! Echt onbeschrijfelijk mooi, en uiteraard heb ik er stiekem ook een gelikt. Tot mijn verbazing smaakte het niet eens zout! Het hoogtepunt voor mij was toch wel toen alle lichten uit gingen in de grot en we gehuld waren in totale duisternis en stilte, op het druppen van het water na dan.
Maar misschien komt dat ook gewoon omdat ik sneller overprikkeld ben dan de meeste mensen. De rondleiding duurde maar een uur, maar ik was compleet gaar daarna. Toen we nadien op een terrasje zaten boven op de berg bestelde ik tegen beter weten in koffie, waardoor ik vooral erg snel moe aan het zijn was. Hoe doen andere mensen dit, vroegen Hector en ik ons af. Hoe filteren ze alle details en prikkels die continu binnenkomen en zijn ze daarna nog in staat tot small talk? We zijn toen maar even apart gaan zitten om ons te verwonderen over menselijke interactie en het uitzicht. Uiteindelijk ging het gesprek toch best de diepte in (deze man reageerde totaal niet toen ik liet vallen dat ik tranny ben, win) en hoewel dat me toch wel getriggered heeft, is het niet meer zo erg als dat het eerst was. Rouw verandert niet, maar hoe je ermee omgaat wel - en dat is wat telt. Of misschien is het vooral hoe anderen ermee omgaan.
De rest van de dag was ik best wel gaar door alle stalactieten (bah tieten!!!) dus heb ik het vooral rustig aan gedaan tot aan de meditatie. Daar raakte ik wederom gefrustreerd, en dat heb ik er nadien uitgezwommen in het zwembad. Dat luchtte maar deels op, want ook tijdens de satsang was ik te boos om op te letten. Wederom heb ik me daarna teruggetrokken op mijn kamer. Zonder succes. En toen dacht ik: dit is wat ik altijd doe, misschien is het tijd om het roer om te gooien. Dus ben ik de mensen maar gaan opzoeken.
Nu lig ik met pijn in mijn wangen van het lachen op bed. Blijkbaar kan menselijke interactie toch helpen. Er zijn hier zoveel verschillende mensen - ik ben niet eens de enige trans man! - en juist die diversiteit vind ik heel interessant. Toch merk ik hier ook dat ik bij de weirdo's hoor, en dat is eigenlijk best wel fijn. Dan kan ik tenminste ongefilterd mijn gang gaan. De naam van mijn favoriete Oostenrijkse schilder is al meerdere keren gevallen. Alleen nu is zelfs binnen de weirdo's de diversiteit best wel groot. Van tranny goblin tot Filipijnse advocaat tot extreem Britse pensionado, we zijn allemaal vervloekt hier. Wie weet leer ik meer van en door anderen dan in mijn eentje. Al weet ik niet zo goed wat voor lering ik moet trekken uit een van de aanwezigen hier die volgens mij in een psychose aan het belanden is. Maar mijn nieuwe vrienden en ik hebben er maar een spelletje van gemaakt door ons continu te verstoppen voor haar, want ze vraagt steeds om onze kamernummers. Ontzettend kinderachtig, maar als het mij ervan weerhoudt om herbelevingen te krijgen (ze loopt de hele tijd rond met flessen bier en dat heb ik iets teveel gezien in mijn leven), dan is dat maar zo. Ik weet nu wel dat als er op de deur wordt geklopt vannacht, het iets is dat nog veel enger is dan een geest: een vr*uw. All jokes aside laat dit wel zien dat meditatie een ontzettend krachtig iets kan zijn, en dat het belangrijk is om iets van ondersteuning te hebben als je mentaal al wat fragieler bent. Ik hoop dat ze zich morgen beter voelt en prijs me gelukkig dat ik, ondanks alles dat er naar boven komt, nog steeds semi overeind sta ondanks mijn eigen fragiliteit. Al weet ik dondersgoed dat dat komt omdat ik weet dat ik die ondersteuning heb wanneer het nodig is. Met een vangnet durf en kan je nou eenmaal meer. Een hoop gezien, een hoop geleerd en vooral een hoop gelachen. Meer dan ik in mijn eentje had kunnen bereiken. Voor zover er überhaupt iets te bereiken valt. Het strand in ieder geval niet.
