Chakra's vol kattenharen

"Benjamin, hoe was je eerste dag in Bilbao?".

Nou nee, dat viel best mee. De hitte daarentegen niet. Komt vast door alle hete Spaanse mannen.

Om alvast heel zen te beginnen, duurde het ruim 2 uur voor ik mijn kamer in kon in het hotel. Gelukkig was daar airco en had ik verder geen plannen, al moet ik zeggen dat het behoorlijk zieldodend was.

Er is niets helenders voor de ziel dan een kattencafe, dus dat was mijn eerste bestemming. Ik vond het al zo rustig op straat, maar al gauw kwam ik er achter waarom. Het is hier écht heel warm.

Bezweet en wel kwam ik aan bij de kattenhemel, waar het echte smelten kon beginnen: ze hadden namelijk vier kittens. Terwijl die door de kamer heen aan het racen waren kon ik even tot rust komen met een spinnende kat tegen me aan. Zelfs het Franse gebrabbel van het stelletje dat er naast mij was, kon me niet deren. Zeker niet toen een van de kittens mijn schoot verkoos boven de bank, mij begon te kneden en aan mijn shirt begon te sabbelen. Mijn baarmoeder mag dan wel in de prullenbak liggen, maar hier krijg ik zelfs moedergevoelens van.

Helaas kan ik niet onder de katten blijven, want ik zou samen reizen naar de retreat op maandag. We hadden afgesproken om elkaar even te ontmoeten. Normaliter zou ik zeggen "nah ik zie het morgen wel", maar je kan niet veranderen als je alles hetzelfde blijft doen, dus ik liep naar het restaurantje waar ze zaten.

Wat ik moest verwachten van Bilbao wist ik niet, maar dat het gewoon Eindhoven was had ik niet voorzien. Iedereen praat raar (wtf is Baskisch), overal staat "kut", er is ineens een lelijk stadion met een knappere versie van PSV met dezelfde shirtjes. Alleen dan wél met lekker eten.

Het is duizendmaal makkelijker om met dieren om te gaan dan met mensen. Niets ten nadele van de mensen, ze waren wel aardig, ik merk alleen dat zij een taal spreken die ik niet ken. En dat heeft niks met het Baskisch te maken - elk bord hier lijkt een spreuk te bevatten waarvan je meubels gaan zweven wanneer je hem uitspreekt. Er is veel veranderd, maar die vervreemding, dat blijft. Vooralsnog. Wie weet. Het was in ieder geval een goede beslissing, want ze hebben me de Basque cheesecake laten ontmoeten. Ik heb er een verslaving bij in ieder geval.

Gelukkig waren we allemaal heel moe van het reizen en de hitte, dus gingen we al gauw weer ons eigen pad op richting bed. Mijn pad voerde me echter langs frozen yogurt en een ander ijsje. Goed bezig, 2 tapas en 3 toetjes als avondeten.

Eenmaal in de kamer merkte ik wat onrust. Echt niet door de toetjes! Terugdenkend aan de retreatmensen bleek al gauw waarom: ze hadden het over allerlei soorten yoga, en dat ze een goede relatie met hun lichaam opbouwden. "Oh dat heb ik nu ook!", dacht ik. Maar nog voor ik wat kon zeggen, was het alsof iemand me de woorden afpakte. Ik bleef in stilte zitten.

Ik vergeet altijd dat ik trans ben. Tot dit soort dingen gezegd worden. "Oh ja, ik ben anders", denk ik dan. "Ja maar straks gaan ze het zien in het zwembad je moet nu weer alles gaan verbergen wat nou als er weer Nazi's tussen zitten (dit heb ik meegemaakt, ja), straks steken ze je neer in je slaap (ook deze angst is helaas legit), hoe ga je dit verbergen, wat ga je zeggen, hou je shirt aan", enzovoorts. Vermoeiend. Stressvol. Dus ik kwam niet in slaap.

Een slaapharibo en een kort slaapje later werd ik wakker met diezelfde spanning. Zucht. Nee, genezen ben ik duidelijk niet, maar ik kan het veel beter handelen. Dus ga ik maar even sporten om de frustratie eruit te laten. Geen succes.

Dan maar in mijn eentje mediteren. Je kan maar vast goed beginnen, toch? En ja hoor, daar was mijn probleem: als je heel je leven weet dat je trans bent, maar op jonge leeftijd te horen krijgt dat dat niet mag en dat dat fout is, of van de duivel, dan wordt dat toch een issue. Niet dat andermans mening er toe doet, maar wel als ze geweld gaan gebruiken.

Met dat inzicht kwam ik een beetje tot rust, en in plaats van dat te negeren of te onderdrukken liet ik het maar gewoon zijn. Ik kan nou eenmaal niet voorspellen hoe men zo gaat reageren, maar wat ik wel kan doen is proberen in het hier en nu te blijven.

En dat werkt toch het beste wanneer je een dier aait terwijl je wacht op de taxi om naar Karranza te gaan, waar de retreat van start zal gaan.