Dagje strand in het water

Nou, dat dagje strand viel in het water, en ik ook. Tijdens het ontbijt was ik zo in gesprek geraakt met twee mensen (eentje uit Almere, dan snap ik wel dat je een retreat nodig hebt) dat ik het compleet had gemist toen de rest naar het strand vertrok. Oh well. Tijd om de omgeving eens te verkennen - en die is prachtig.

Ik ging het spoor des doods over en waar de meeste mensen naar links zijn gegaan, bewoog ik net als het politieke landschap naar rechts. En net zoals in het politieke landschap was daar ook dood en verderf: hoe verder ik wandelde, hoe meer botten ik tegenkwam. Van flinters bot tot hele poten, ribbenkasten met haar en uiteindelijk een schedel. Ik had me natuurlijk kunnen afvragen wat voor eng beest zich verschanst hield in de bosjes en mij als volgend hapje zag, maar ik dacht vooral aan dat dit wel heel cool zou staan op de vensterbank. Dus met een zwaardere tas vervolgde ik mijn pad over de heuvels, genietend van de bergen en de zon.

Die wederom wel erg warm was, dus ik was blij toen het pad uitmondde in een trap naar beneden. Deze was zo steil dat ik weer blij was geen hoogtevrees meer te hebben, en voerde me langs wat grotten in de rotswand langs een raar huisje bij een riviertje. Wat was het hier idyllisch. Werkelijk prachtig. Dus ik ben het riviertje met mijn tas vol beenderen overgestoken en heb daar in mijn onderbroek in de zon mijn boek gelezen.

Na een hele tijd in mijn eentje geweest te zijn, kwam een mevrouw van de retreat mij vergezellen. Hoewel de rivier niet diep was, ging ze het water in en ik dacht "ach, waarom ook niet". Zo hebben we een hele tijd tussen de vissen gezeten en gepraat over van alles en nog wat. Uiteindelijk heb ik nog een douche genomen onder de straal water die uit het huisje kwam, wat een fijne verkoeling was in deze hitte.

Toen het tijd was voor de lunch zijn we samen teruggelopen. Ze had verteld dat ze psychotherapeut was in het dagelijks leven, dus ik vond dat het eens tijd was om een testje te doen. Van mijn PTSS maak ik geen geheim, maar niemand hoeft te weten dat ik tranny ben want ik weet toch al hoe men reageert. Dat werd bevestigd: toen ik het liet vallen en daardoor weinig succesvol was in het vinden van therapie, was de reactie "dat geloof ik niet", "je moet harder zoeken", "je moet beter je best doen" en uiteindelijk "huh, so you are trans and in a happy relationship?". Ugh. Dit is waarom ik het niet eens meer wil proberen. Ik doe het zelf wel.

Gelukkig was de lunch substantiëler dan dat en werd ik herenigd met Hector en mijn Haagse vriend. Na nog een korte duik in de rivier was het tijd voor de meditatiesessie. Van een uur. Je hoeft mij maar 2 minuten te kennen om te weten dat ik de aandachtsspanne heb van een Amerikaan op Black Friday en niet goed ben in stil zitten. Maar ik ben koppig genoeg om het te proberen.

Al gauw kwam ik er achter dat ik vooral zo onrustig ben omdat ik continu on edge ben en het idee heb dat iedereen me neer gaat steken. Al helemaal als ik op een matje lig tussen allemaal mensen die ik niet ken. Maar met die onrust kan ik niet dealen, dus ik ben vooral een uur lang heel gefrustreerd en boos geweest. Hoe kunnen mensen zich in godsnaam veilig voelen?! Dat was geen leuke ervaring en ik voelde me helemaal niet goed. Zelfs de rivier kon geen soelaas bieden. Veel tijd voor misère had ik niet, dacht ik, want het vragenrondje met Francis zou zo beginnen.

Helaas, dit was een en al misère. Maar misschien vooral omdat mijn geduld op was voor mensen hun vragen over voor mij onbenullige zaken. Zeker gecombineerd met de benauwdheid werd ik met de minuut onrustiger. Gelukkig zat ik achterin met mijn Haagse compagnon en waande ik me weer op de middelbare school: 2 vervelende kinderen die vooral zaten te giechelen achterin de klas. Tot ik ineens iets oppikte waar ik wat mee kon. Geen idee waar het precies over ging, maar Francis zei tegen iemand "don't do what's expected, do what feels natural". Huh. Het hele dingen moeten heb ik recent achter me gelaten, maar dat heb ik gewoon vervangen door "wat is normaal?". Nooit heb ik eraan gedacht om op mezelf te vertrouwen en daarnaar te handelen. Want ergens weet ik heus wel dat therapie hem niet is voor mij, en dat wat ik nu doe juist werkt omdat het zo natuurlijk aanvoelt. Met hernieuwde aandacht heb ik de rest van de sessie toch nog wat kunnen leren, om me vervolgens vol met eten te gooien. Mijn partner in crime is uiteraard ook fan van bepaalde psychedelische middelen die in mijn rugzak zitten, dus we hebben al afgesproken dat we dit later van de week eens gaan eten. Dat wordt nog wat. De meeste mensen hier zijn sowieso wel kapot, maar het is altijd goed om je gelijke te vinden als het gaat om irritant zijn.

Of qua muziek - ik raakte nog aan de praat met iemand die dus ook groot fan is van Porcupine Tree en elektronische muziek. De rest van mijn avond bestond dus vooral uit praten over muziek, tips uitwisselen en haten op Dream Theater. Als dat geen enlightenment is, weet ik het ook niet meer. Al geldt dat niet meer voor hem nadat ik hem de James LaBrie kubus heb laten zien. Een vermoeiende en geslaagde dag dus. Tijd om maar snel te gaan slapen, zodat ik deze keer wel mee naar het strand kan!