Een halve dag is het hele werk.
Bonusblog vandaag! De zorgen rondom mijn tranny zijn verdwenen als sneeuw voor de brandende zon toen we met de taxi naar Karranza reden. Wát een landschap! Bergen! Bos! Dieren! Ik heb mijn ogen uitgekeken en genoten van het uitzicht. Als er een hemel is, draaien ze er Balmorhea. Dat is in ieder geval wat ik deed. Eenmaal aangekomen kon ik deze keer wel direct mijn kamer in. Gelukkig maar, want het was het heetst van de dag. Even afkoelen dus onder een koude douche en me afvragen wat ik met mijn leven doe. Daar kwam geen antwoord op, dus ging ik de omgeving maar verkennen. We verblijven in Balneario Casa Pallotti, een oud badhuis omringd door bergen, bos en... Een riviertje. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt door op de rotsen te gaan zitten en een boek te gaan lezen. Toch nog wat verkoeling. Wat een prachtige omgeving is het hier.
Pootje baden was mij niet genoeg, dus ik ging naar het zwembad dat erbij hoort. Dit is een of ander thermaal bad. Prima. Of ja, niet prima, want er waren mensen aan het zwemmen. 2 mannen. Oei. Als ik maar geen nare blikken of lastige vragen krijg.
De vragen begonnen met "waar kom je vandaan" en eindigden in een uitwisseling van onze drugservaringen. Interessant figuur, deze Amerikaan die in Den Haag woont. Maar het werd pas echt interessant toen de sessie met Francis Lucille begon. Dit is in Q&A vorm, wat ik zelf interessant vind want ik ben altijd nieuwsgierig naar andermans ervaringen. Vandaag alleen nog vragen dus, morgen meditatie. Betekent niet dat ik hier niks van opgestoken heb. Wat mij het meest bij bleef (en ook heet uitgeput) was een verhaal over een ziek kind, dat zijn moeder heeft horen bidden voor zijn beterschap, maar ook "als U hem moet nemen, accepteer ik dat ook". Het is dat hij zei dat dit een Frans kind betrof, anders had ik gedacht dat het over mij ging. Gelukkig maar, want het trauma van Frans zijn had ik er niet bij kunnen dragen. Lang heb ik gedacht dat het geloof van mijn moeder niet zoveel impact heeft gemaakt, maar de laatste weken zit ik ontzettend met mezelf, mijn verleden en gebrek aan hechting in de knoop. Toevallig dat dit dus nu net besproken werd. Toevallig dat ik de rest van de sessie zo boos was dat ik stoelen door de ruimte wilde smijten. Hier zit duidelijk iets, want ineens was de sessie afgelopen en was ik doodmoe.
Geen idee wat er daarna is gebeurd, maar ik zat ineens aan tafel met de Hagenees en 2 Fransen en superlekker eten, dus het zal wel goed zijn. Al blijft het een vreemde gewaarwording om ineens "in te laden" in andermans savegame, zo voelt het. Dan is de toon van een gesprek ook lastig te bepalen, dus toen de Fransman vroeg hoe ik into non-dualiteit raakte, antwoordde ik droogjes met "suffering and death" waarop hij me met grote ogen aankeek en excuses begon te stamelen. Oeps.
Gelukkig vonden ze me alsnog oke genoeg dat we, als we zin hebben, morgen naar het strand gaan. Al bedenk ik me nu dat ik dan weer met de tieten bloot moet. Ach ja, dat zie ik dan wel weer.
Maar misschien blijf ik ook gewoon wel hier, bij Hector. Die heb ik vorig jaar als bizar toeval leren kennen in Barcelona, en hij heeft me naar deze retreat geleid. Met hem heb ik de rest van de avond doorgebracht, en wat Spaanse oude dames. Die allemaal dolgraag foto's en verhalen over hun katten kwijt wilden. Ik ben nooit zo geïnteresseerd in onderdeel zijn van een groep of gesprek, en het doen alsof vind ik gewoon niet meer leuk. Dit soort mensen zijn dus de ideale gesprekspartners. Al helemaal als ze beginnen te vertellen over de UFO's die ze hebben gezien terwijl ze op het strand sliepen.
Ja, het is een interessant gezelschap en ik haal zowel het gemiddelde IQ als de gemiddelde leeftijd fors naar beneden. Net een progconcert hier qua leeftijd - sowieso bijna iedereen 50+, alleen zijn hier daadwerkelijk vr*uwen. Dat kunnen ze in Poppodium de Boerderij niet zeggen!
Waarschijnlijk heb ik een hoop gedaan maar ik ben het allemaal vergeten omdat flashbacks en dissociatie kut zijn, maar ik heb wel genoten van de omgeving die overigens erg autismevriendelijk is met een treinspoortje naast de rivier. En als het je echt allemaal teveel wordt: hij is nog onbewaakt ook.
